Sükunet

 İtalyan bir arkadaşımın hediye ettiği, Dino Buzzati' nin "Tartar Steppe" isimli kitabını okuyorum şimdilerde. Askeri görevini yerine getirmek için ıssız bir kasabada bir kaleye atanan genç bir subayın hayatını, aslında kendi içinde verdiği yalnızlık mücadelesini anlatan güzel bir kitap, sonu nasıl bitecek merak içersindeyim... Bu kitabı okudukça kendi içimde yalnızlık aslında nedir diye sorgulamaya başladım... Ama şimdi "bana göre yalnızlık....." diye başlayan ağır ve karamsar bir post yazacağımı sanıyorsanız yanılıyorsunuz çünkü bugün çookkk huzurlu bir günümdeyim ve kendi kendime bu ruh halimi bozmaya hiç niyetim yok :) Yanan bir iki mum, Merlot şarabım, hafif bir jazz müziği ve okunan güzel bir kitaptan daha keyifli bir yalnızlık olabilir mi?