İçsel

 

Bugün Nil'imin yeni okulunda tanışma toplantısı vardı, nasıl heyecanlıydı anlatamam.. Hepimiz için yeni bir dönem başlıyor ve hepimiz kendi çapımızda bu döneme adapte olmaya çalışıyoruz. Açıkcası ben bu yaz Marmaris-İzmir-İstanbul üçlemesinden dolayı hala daha yeni bir şehirde yaşama fikrine adapte olamadım. Sanki buraya kayınvalidemleri görmeye tatile gelmişiz de bir süre sonra valizimiz elimizde dönecekmişiz gibi hissediyorum. Umarım bu hissiyatımın bir sonraki aşaması duvara toslama hali olarak geri dönmez bana. Çünkü çekirdek ailemizin yaşadığı bu değişimde bundan en çok etkilenecek kişi ben gibi görünüyorum. Eşim doğduğu şehre dönmüş oldu, çalışma hayatının büyük kısmı zaten burada geçiyordu. Kızım yeni okulunda edineceği yeni arkadaşlarla kısa sürede alışacak buraya ki onun hemen alışıp kendini mutlu hissetmesini istiyorum, aidiyet duygusu güzel bir şey sonuçta... Ama işte ben kendimden pek emin değilim. Hoş insanın kendini bir yere ait hissetmesi için ne kadar süre geçmesi gerekiyor, böyle bir şey gerçekten oluyor mu bundan da emin değilim. Bunu da hayatımın bir döneminin geçtiği Libya, Amerika ve Moskova'daki yaşantıma ve o dönemdeki hislerime göre yorumluyorum. Ancak şunu net olarak biliyorum ki sırf bu şehre kendimi daha çabuk alıştırabilmek adına yeni bir çevre edinmeye uğraşmayacağım, 40 yaşın bana kazandırdıklarından biri diyelim; artık ne istemediğimi gayet iyi biliyorum :)

Pofffsss amma yazdım ha! Aslında bu postun konusu sadece bu ceket olacaktı ama Noni'nin dışından çok içini döktüm ben size :) Neyse idare edeceksiniz artık beni napalım kihhh kihhhh :)

Ceket: Shein

Tulum: Anthropologie

Çanta: StyleWe

Ayakkabı: H&M